Lieve medemoeder Jennifer Rijs heeft een super leuke blog en vroeg mij of ik een blog over moederschap voor haar wilde schrijven. Uiteraard wilde ik dat en vandaag was de dag dat mijn verhaal online ging op haar website. Het is een persoonlijk verhaal en ik wil deze ook graag delen op mijn eigen website, omdat het weergeeft waarom ik mijn eigen praktijk begonnen ben. Hier komt ie:
Een M.I.L.F……. dat ik ooit zo genoemd zou worden ;-). Ik voel me vereerd, lieve Jen, dat je me zo wilt noemen en me een platform geeft op jouw blog. Kijk, dat jij me nou de moeite waard vindt om te “followen” is nog tot daar aan toe, maar of anderen dat ook vinden? Gelukkig heb ik genoeg te melden over het moederschap en alles wat daarbij komt kijken. Dus hier ga ik.
Moederschap heeft voor mij een persoonlijke kant, maar ook een professionele. Laat ik maar bij de persoonlijke kant beginnen.
Persoonlijk 1.0
Ruim 6 jaar geleden deed ik een zwangerschapstest, puur om uit te sluiten dat ik zwanger was. Ik had verschillende zwangerschapssymptomen, maar slikte trouw de pil. Tot mijn grote schrik, verbazing, maar ook direct geluk bleek ik zwanger. Met lood in mijn schoenen heb ik het nieuws direct aan mijn vriend Frank (inmiddels man) verteld. Hij reageerde gelukkig direct heel positief en daarmee kon het grote genieten beginnen. Helaas blijkt zwanger zijn niet één van mijn talenten. De eerste 25 weken van de zwangerschap ben ik eigenlijk alleen maar misselijk geweest. De wc pot en ik hebben in die periode een zeer innige band ontwikkeld. Toen de misselijkheid eindelijk een beetje over was, ontwikkelde ik een zwangerschapsischias en bekkeninstabilititeit en na een tijdje kwam ook de misselijkheid weer vol terug.
Ik heb de lichamelijke klachten uiteraard als vervelend ervaren, maar er is iets wat nog vervelender was, namelijk de bejegening van verschillende zorgverleners. Laat ik er niet omheen draaien: ik heb overgewicht. Zo het hoge woord is eruit! Ik heb dit nooit ontkend, maar mijn zorgverleners (op één positieve uitzondering na) leken er wel een sport van te maken om dit zo veel mogelijk bij me te benadrukken. Bij iedere controle benoemden zij de risico’s van mijn zwangerschap. Heel helpend en geruststellend, NOT! Hoewel ik echt niet op mijn mondje ben gevallen, liet ik het gelaten over me heen komen. Als ik mijn zorgverleners moest geloven, zou de bevalling een zeer risicovol karwei worden.
Oh, did I proof them wrong! Mijn ziekenhuisbevalling verliep zeer vlot. In een notendop: 5 uur weeën, 23 minuten persen en daar was onze prachtige dochter Kate. Als mensen mij vroegen hoe de bevalling verlopen was, vertelde ik ze eigenlijk altijd deze notendopversie. Want ik mocht, gezien deze cijfers, toch niet klagen? Waarom had ik dan toch een soort van knagend gevoel? Er zaten bepaalde dingen mij toch niet lekker. Ik blijk namelijk (tijdens een controle) ongevraagd “gestript” te zijn om de bevalling op gang te helpen. Ook werd er tijdens de bevalling door de verpleging ontkend dat ik weeën had, omdat er geen weeënactiviteit te zien was op de CTG. Ik moest van de verpleging maar proberen te gaan slapen. Zonder enige vorm van overleg of voorlichting werd er een pethidine prik in mijn been gezet. Pethidine leidt tot versuffing, zodat ik lekker zou gaan slapen. Ik bleek echter al volledige ontsluiting te hebben! Ondanks de pijnbestrijding voelde ik dat ik moest gaan persen. Ik was echter zo stoned als een garnaal. De dienstdoende gynaecoloog heeft me, op een niet hele aardige manier, echt tot de orde moeten roepen, om me een beetje erbij te houden. Het voelt voor mij alsof ik het laatste deel van de bevalling niet bewust heb meegemaakt en ik “ineens” een prachtige baby op mijn buik had liggen.
Kate bleek een heerlijke baby. En nog steeds is ze een heerlijk grietje van ruim 5 ½ jaar. Ze is ongelooflijk pienter en vooral verbaal heel sterk. Kate lult vijf kwartier in een uur. Geen idee van wie ze het heeft ;-). Naast ongelooflijk lief en behulpzaam is ze ook stronteigenwijs. Ik moet soms echt alle pedagogische zeilen bijzetten om het een beetje leuk te houden thuis.
Persoonlijk 2.0
In het voorjaar van 2015 begon het idee van een tweede kindje te kriebelen. Ik was inmiddels 40 kilo afgevallen, Frank en ik waren druk bezig met het voorbereiden van onze bruiloft en ook Kate had inmiddels al verschillende keren laten weten dat ze het zwaar oneens was met het feit dat zij nog geen “grote zus” was. Ze heeft zelfs een keer gevraagd of ze mij en Frank misschien kon helpen bij het proces. We hebben hier vriendelijk voor bedankt……
Vlak voor de bruiloft zijn we er uiteindelijk voor gegaan. Ons tweede wonder was al snel op komst! Ook nu was de zwangerschap, zachtgezegd, geen pretje. Noem iets en ik heb er last van gehad. Het leek wel “zwangerschapskwalenbingo”. Omdat mijn overgewicht flink geslonken was en mijn gewichtstoename zeer beperkt bleef, mocht ik onder controle blijven van de verloskundige. Het was een verademing dat mijn gewicht niet meer tijdens iedere controle een issue was. Ik moest wel weer in het ziekenhuis bevallen. Door mijn gewicht zouden er nog steeds complicaties kunnen ontstaan tijdens de bevalling. Ook was de grootte van onze tweede dochter niet helemaal goed in te schatten. Echo’s maken gaat bij mij wat lastiger door “mijn zwembandje” ;-).
Dit keer ging ik helemaal voorbereid de bevalling in. Ik had iets gemaakt dat leek op een geboorteplan. Na een nog snellere bevalling dan de eerste (2 ½ uur weeën en slechts 3 keer persen), heb ik zelf onze dochter Eve aangepakt en op mijn borst gelegd. Wat een verademing was het om de bevalling dit keer bewust mee te maken. Daarbij merkte ik dat de verpleging zich had ingelezen in mijn dossier, want er werd geen enkele waarde gehecht aan het wederom ontbreken van weeënactiviteit op de CTG. Er werd naar MIJ gekeken en naar MIJ geluisterd. Zo kan het dus ook, overheerst nu als gevoel bij mij.
Waar de eerste weken met Kate één grote wolk van geluk was, heb ik de beginperiode met Eve als heel heftig ervaren. Ze huilde zoveel, dat we met haar naar de kinderarts zijn gegaan. Die constateerde reflux. Er werd een maagzuurremmer voorgeschreven en vanaf dat moment is ze niet meer gestopt met lachen. Inmiddels is mevrouw alweer bijna een jaar oud. Ze is vooral motorisch heel sterk en de ondeugendheid druipt van haar af.
Ik vind het heerlijk om moeder te zijn. Iedere dag geniet ik van mijn gezinnetje. We lachen wat af met z’n vieren en proberen zoveel mogelijk leuke dingen te doen met elkaar. Het is heus niet altijd rozengeur en maneschijn en op dagen als vandaag (ik ben al twee keer ondergespuugd door Eve) moet ik heus wel eens zuchten. Ik geniet ook ultiem van het moederschap, omdat ik regelmatig echt tijd neem voor mezelf en voor Frank. De kinderen gaan dan logeren bij de de opa’s en oma’s of bij ooms en tantes. Ze hebben daar de grootste lol en worden vreselijk verwend. Oftewel een win – win situatie!
Professioneel 1.0
Zoals ik aan het begin van deze blog al aangaf, heeft het moederschap voor mij ook een professionele kant. Eigenlijk moet ik het moederschap dan breder trekken naar ouderschap. Sinds maart 2012 ben ik werkzaam bij de Raad voor de Kinderbescherming.
In het kort houdt mijn werk in dat ik onderzoeken uitvoer in gezinnen waarover zorgen zijn. Door onderzoek te doen bekijk ik wat de zorgen precies inhouden, wat er wel goed gaat en wat er nodig is om de zorgen aan te pakken. Alle bevindingen schrijf ik op in een rapport. De uitkomst van een onderzoek kan zijn dat vrijwillige hulp voldoende is. Het is echter ook mogelijk dat de Kinderbescherming besluit naar de kinderrechter te gaan met een verzoek tot verplichte hulp. Dit heet een ondertoezichtstelling. In het uiterste geval kan de Kinderbescherming ook om een uithuisplaatsing verzoeken. Dit is altijd iets heel verdrietigs en ik kan uit de grond van mijn hart zeggen dat ik iedere uithuisplaatsing echt verschrikkelijk vindt. Helaas is het soms echt nodig.
Professioneel 2.0
Noem het een “dertigersdilemma” of iets anders, maar tijdens mijn zwangerschapsverlof afgelopen zomer ben ik eens gaan nadenken of ik nog wel op mijn plek zit bij de Kinderbescherming. Ik kwam eigenlijk al snel tot de conclusie dat dit niet meer zo is. Ik ben klaar met al het negatieve. Niemand zit (geheel begrijpelijk trouwens) te wachten op een bezoek van de Kinderbescherming. Het constant moeten opboksen tegen weerstand bij ouders valt mij steeds zwaarder. Ook vind ik de zaken qua inhoud zwaarder worden. Dit begint zijn tol te eisen.
Ik ben eens gaan nadenken wat ik leuk vind en waar mijn passie dan wel ligt. Al zo lang ik mij kan herinneren heb ik een grote interesse in zwangere vrouwen en baby’s. Nog steeds vind ik het magisch dat er een kindje in een buik kan groeien. Daarbij vind ik zwangere vrouwen echt prachtig. De ervaringen van mijn eigen twee zwangerschappen/bevallingen, het zelf moeder zijn en mijn werkervaring als pedagoog hebben het vuur in mij aangewakkerd om andere vrouwen (en hun eventuele partners) te helpen tijdens de zwangerschap, de bevalling en het ouderschap.
*WAARSCHUWING: DE VOLGENDE ALINEA’S BEVATTEN SCHAAMTELOZE RECLAME ;-)*
Op 1 februari 2017 heb ik de grote stap genomen en heb ik mijn eigen bedrijf ingeschreven bij de KvK. Praktijk On cloud nine is een feit! In mijn praktijk bied ik zwangerschapsbegeleiding (middels coaching, massage en cursus), geboortebegeleiding (als Doula) en ouderschapsbegeleiding (door opvoedingsondersteuning en coaching). Met name mijn Doula- begeleiding moet ik vaak uitleggen aan mensen, omdat het in Nederland nog niet heel bekend is. Een Doula ondersteunt en begeleidt een zwangere vrouw (en haar eventuele partner) gedurende de zwangerschapsperiode (middels gesprekken of bijvoorbeeld massage), de bevalling (door erbij aanwezig te zijn) en de postnatale periode (middels luisterend oor, advies of gesprek). Het grootste doel is dat een vrouw op een positieve manier op de bevalling terugkijkt.
